18 december 2012 (SEG Football) – Op zestienjarige leeftijd maakte Stefan Marinkovic de overstap van FC Luzern naar de jeugd van Ajax. De Zwitser met Servische roots beleefde in meerdere opzichten een moeizame start in Amsterdam. Na bijna een jaar blessureleed maakt de nu achttienjarige linksback zich op voor zijn rentree in 2013. Hij hoopt op een mooie, nieuwe start in een nieuw jaar.

Na een eerdere stage bij Arsenal en concrete belangstelling van onder meer Juventus, kwam in januari 2011 het aanbod van Ajax. Toen was de keuze voor Marinkovic niet moeilijk meer. “Ajax heeft de beste opleiding van de wereld, daarom wilde ik naar Amsterdam komen”, vertelt de linksback in vloeiend Nederlands aan SEG. “Tijdens een stage had ik al gemerkt dat het niveau enorm hoog lag. Bij Juventus kon ik veel meer verdienen, maar een goede opleiding is voor mij belangrijker dan geld. Als ik die opleiding al op mijn zestiende, zeventiende kan meemaken, twijfel ik niet. Dat is altijd beter dan op bijvoorbeeld mijn 22ste. FC Barcelona heeft nu ook een fantastische opleiding, maar als je in het verleden kijkt heeft Ajax nog altijd de beste en meeste spelers afgeleverd. Kijk alleen maar naar namens als Van Basten, Rijkaard, Sneijder of spelers die later kwamen, als Ibrahimovic of Maxwell. Ze zijn allemaal naar topclubs gegaan. Wat de Universiteit van Cambridge of Oxford is voor studenten is Ajax voor mij, de absolute top. Wat je hier leert, leer je nergens anders.”

Cultuurverschil
“Ik moest heel erg wennen aan het niveau, dat wel drie keer hoger lag dan wat ik gewend was bij Luzern”, vervolgt het talent. “Toch ging het sportief in het begin nog redelijk in de B1. Ik had meer moeite om me aan te passen aan de Nederlandse cultuur. Ik had daar voor mijn komst niet over nagedacht, maar had echt tijd nodig om de Nederlandse cultuur te snappen. Zo weet ik nu dat Nederlanders niet echt houden van mensen die opvallen, wel op voetbalgebied maar niet op andere vlakken. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, is niet voor niks het gezegde. Ik ben temperamentvol en had het soms moeilijk in de B1. Als ik twee of drie keer een tik krijg, dan vraag ik aan die speler wat zijn probleem is. Daar houden Nederlanders niet van. Ik moet eigenlijk gewoon stil zijn en werken. Nu weet ik dat. Als ik zo de top kan bereiken, doe ik dat.”

Ook buiten het veld had Marinkovic aanvankelijk moeite om zich aan te passen. Hij voelde zich nog niet thuis in Nederland en ook niet bij de gastgezinnen waar hij verbleef. “Het ging niet goed. Ik was zo jong en had moeite mijn ritme te vinden. Het waren lange dagen met onder meer Nederlandse les, studie, trainen. Soms ging ik te laat naar bed en was ik moe voor de training. Het voornaamste probleem was het eten in het gastgezin. Ik ben mijn hele leven gewend om ’s middags warm te eten, maar mocht alleen brood eten. Daardoor kreeg ik te weinig binnen. Na dat eerste halfjaar in de B1 ging ik over naar de A1 en een ander gastgezin. Daar was het hetzelfde verhaal. Ik ben best lang, nu 1,88 meter, en heb goede voeding nodig. Anders heb ik geen kracht op de trainingen en word ik niet sterk. Ik werd heel gemakkelijk weggezet. Soms had ik gewoon buikpijn van de honger. Op een gegeven moment werd ik van de A1 naar de A2 teruggezet. Ik was afgevallen, van 73 kilo naar 70 kilo. Dat was niet normaal. Het was een moeilijke periode.”

Familie
“Mentaal was ik kapot”, aldus Marinkovic over zijn eerste jaar in Amsterdam. “Ik miste mijn familie, vrienden, mijn vriendin. Het ging niet goed. En toen kwam mijn vader. Sinds oktober vorig jaar ben ik weer met hem herenigd. We hebben nu samen een huurhuis in Diemen. Vanaf het moment dat hij kwam, ging het beter. Ik at weer goed en binnen een paar maanden was ik zeven kilo aangekomen. Ik merkte dat het meteen beter ging, dat ik meer kracht kreeg en dat het beter ging op de training. Hij is een grote steun voor me, heeft me altijd gecoacht, heeft me geleerd nooit tevreden te zijn, dat het altijd nog beter en nog sneller kan. Familie is alles voor mij. Zij doen alles voor mij en ik voor hen. Mijn vader kookt gelukkig voor me, daar ben ik blij mee. Hij is niet alleen mijn vader, maar ook mijn beste vriend. Ik kan met hem over alles praten. Hij vangt me op als ik teleurgesteld ben. Zelf heeft hij ook op amateurniveau gevoetbald. Misschien had hij prof kunnen worden, maar van zijn ouders moest hij eerst de universiteit afronden.”

De ouders van Marinkovic zijn afkomstig uit Servië, voorheen onderdeel van Joegoslavië. Moeder Silvana verhuisde in 1984 naar Luzern en vader Zoran vier jaar later. Ze ontmoeten elkaar in Zwitserland en kregen twee kinderen, naast Stefan ook diens drie jaar oudere broer Nemanja. “Hoewel ik geboren ben in Zwitserland, voel ik me meer Servisch. Ik heb voor Zwitserland Onder 15, Onder 16 en Onder 17 gespeeld en heb bij Onder 16 van Servië meegelopen. Op een gegeven moment wilde Zwitserland me een contract laten tekenen dat ik voor Zwitserland zou kiezen. Dit om te voorkomen dat ik later voor Servië zou spelen, zoals andere spelers deden, Zdravko Kuzmanovic bijvoorbeeld. Dat wilde ik niet en daarna heb ik besloten voor Servië te kiezen.”

Blessure
Met zijn vader aan zijn zijde zette Marinkovic de weg omhoog bij Ajax in. Totdat begin 2012 het noodlot toesloeg, een zware blessure. “Het was 28 januari thuis tegen ADO Den Haag. Ik kreeg een ziekenhuisbal, sleepte mezelf nog langs twee tegenstanders, maar was uit balans, kreeg een tikkie van de rechtsbuiten, en voelde dat mijn rechterknie naar voren en weer naar achter ging. Ik wist dat het ernstig was en vreesde dat mijn kruisband en meniscus beschadigd waren. Mijn knie was eerst nog te dik voor een diagnose en ik moest wachten. Helaas bleek later mijn kruisband afgescheurd, mijn meniscus was niet beschadigd. Ik was juist bezig in een goede periode. Ook trainer Dean Gorré zei dat ik daarvoor mijn beste wedstrijd tot nu toe had gespeeld. Ik had goed contact met hem en heb veel van hem geleerd.
Bovendien was hij een aardige man, ook een familiemens met interesse voor persoonlijke dingen. Daarom was het balen dat hij wegging. Zijn laatste wedstrijd was tegen ADO Den Haag, de wedstrijd van mijn blessure.”

Een lange periode van herstel begon. “Op 16 maart ben ik geopereerd en daarna ben ik drie maanden naar Zwitserland geweest om verder te revalideren. Dat was een voorstel van Ajax. Ze vonden het goed om me bij mijn eigen fysiotherapeut te laten revalideren. Ook uit sociaal oogpunt was het beter, zodat ik in die moeilijke periode bij mijn familie en vrienden kon zijn. Die fysiotherapeut is Marco Groenendijk, een Nederlander die ik kende van FC Luzern. Hij werkt ook voor het nationale elftal van Zwitserland. Na drie maanden hard werken mocht ik van Ajax langer blijven, maar ik wilde terug. Ik wilde weer aanwezig zijn op de club en laten zien hoe hard ik bezig was. Op 1 juli was ik terug in Amsterdam en ging ik verder met twee keer per dag trainen, op conditie en kracht. Dat ging goed, maar het duurde lang voordat ik met de groep ging trainen. Ik zag de andere jongens lekker naar buiten gaan en mocht zelf nog niet meedoen. Maar als je terugkomt van blessures moet je altijd geduld hebben. Het is beter rustig aan te doen dan te snel terug te komen. Anders loop je het risico op bijvoorbeeld hamstringklachten, of andere tegenvallers. Uiteindelijk sloot ik halverwege oktober weer aan bij de groep, bij de A2. Ik zit nog in de kleedkamer van de A1 en sta ook op foto van de A1, maar ga eerst opbouwen bij de A2, van 20, 30 minuten naar 45 tot 90 minuten. Het duurt nog wel even voor ik klaar ben voor een hele wedstrijd. Ik hoop snel weer hele wedstrijden te kunnen spelen en terug te keren naar de A1.”

Rentree
De rentree van Marinkovic stond gepland voor 8 december in de wedstrijd van de A2 tegen de A1 van FC Volendam. Door het overlijden van grensrechter Richard Nieuwenhuizen werden dat weekend echter alle amateurwedstrijden afgelast. Bovendien verrekte Marinkovic die donderdag zijn enkelbanden. Geen ernstige blessure, maar genoeg om zijn rentree uit te stellen. Ook het bekerduel van afgelopen zaterdag tegen ADO Den Haag A1 kwam te vroeg. Dat was tevens het laatste duel van het jaar voor de A2, waardoor Marinkovic pas in 2013 weer echt terugkeert. “Ik kon misschien met pijnstillers spelen, maar ik wilde honderd procent fit zijn. De revalidatie heeft me rustiger gemaakt. Als het niet kan, dan kan het niet. Er was nog maar één wedstrijd voor winterstop, dus dan kan ik beter geen risico nemen en na de winterstop pas weer spelen. Inmiddels ben ik bijna helemaal hersteld.”

“De afgelopen twee jaar hebben me mentaal en fysiek sterker gemaakt”, besluit Marinkovic, die een contract heeft tot medio 2014. “Ik voel me volwassener. Het duurt natuurlijk nog jaren voor ik echt volwassen ben, maar zo voelt het wel. Ik voel me ook sterker door de steun van mijn vader, moeder en mijn broer. Daarnaast ben ik rustiger geworden, heb ik meer geduld gekregen. Ook fysiek ben ik gegroeid door veel krachttraining. Als je drie, vier uur per dag in het krachthonk zit, krijg je vanzelf sterke bovenbeentjes. Ik blijf hard werken aan mijn kracht, fitheid en conditie. Mijn ambitie is om via de A2 naar de A1 te gaan en dan zo snel mogelijk door te stoten naar het eerste. Het liefst neem ik de kortste weg naar het eerste, maar ik besef dat dat lastig wordt. Ik ga in ieder geval bikkelen, heel hard vechten. Ik wil laten zien waar ik sta, dat ik er ben en in het eerste kan spelen. Opgeven is geen optie.”